ورزشکاران با معلولیت‌های متفاوت، بهت و حیرت آدمی را به نقطه بی‌انتها می‌رسانند. بارها و بارها از خود می‌پرسی من کجا و آنها کجا؟ گاهی شرمندۀ خودت می‌شود، گاهی شرمندۀ آنها. شاید در هیچ مسابقۀ جهانی و ملی چنین نباشد که تماشاچی و بیننده، بازنده را هم برنده بداند، تشویق کند. شاید برای همین است که در این مسابقات، کمتر ورزشکار معلول بازنده‌ای را می‌بینی که گریه کند.
اشک دارند، اما نه برای ریختن به پای نبردن. شاید اشک‌های آنها برای تبعیض‌هایی باشد که ما برای آنها قایل هستیم. فرمان کشورها از نظر فیزیکی در دست افراد سالم است.
جهانی نابرابر و کم‌توجه به افرادی که سهمی در ناتوانی جسمی‌شان ندارند یا معلول به دنیا آمده‌اند یا آدم‌ها سهمی در معلولیت‌شان دارند و متأسفانه تبعیض از همینجا آغاز می‌شود و تا به همین میدان‌های ورزشی که ویژۀ معلولان است هم کشیده می‌شود.
اگر نگاهی به شمار ورزشکاران معلول کشورها کنید، آن وقت جای ورزشکاران بسیاری از کشورهای فقیر را خالی می‌بینید و به اصطلاح مدال‌های رنگارنگ به کشورهای از ما بهتران می‌رسد.
کشورهای فقیر و توسعه‌نیافته نه امکانات ورزشی مناسب برای معلولان دارند و نه رهبران‌شان در فکر بهبود زندگی آنها هستند. در بسیاری از کشورهای دنیا معلولان از یک گذر امن برای از خانه بیرون آمدن و وارد شدن به جامعه محروم‌اند، تا چه رسد که بخواهند وارد کسب و کار شوند و دست نیازشان به سوی کسی دراز نشود.
مسابقات پارالمپیک هرچه هست میدانی برای زندگی‌ست؛ نمایشی برای کسانی که بیش از آن که به انسان بودن آنها فکر کنند، به معلولیت‌شان می‌اندیشند؛ کسانی که با دیدن معلولان، مسیرشان را کج می‌کنند یا خودشان را به ندیدن می زنند ...
عکس های جرارد پیـــکه بازیکن تیم بارسلونا